Kontrakt terapeutyczny analogicznie, podobnie jak kucharz, który dla uzyskania konkretnego smaku potrawy potrzebuje wybranych składników. Chirurg do wykonania trudnej operacji potrzebuje odpowiedniego skalpela czy wykonania szeregu badań przez pacjenta. Podobnie psychoterapeuta potrzebuje kontraktu terapeutycznego, by zadbać o leczenie pacjenta w sposób optymalny.
Jeśli po kilku pierwszych spotkaniach, zwanych konsultacjami psychologicznymi, psychoterapeuta uzna, że najlepszą formą pomocy będzie psychoterapia, wtedy zaproponuje odpowiedni jej rodzaj i przedstawi ramy kontraktu terapeutycznego.
Terapia rozpocznie się dopiero po ustaleniu adekwatnych do problematyki i procesu warunków.
Kontrakt terapeutyczny, inaczej Setting, to zestaw zasad potrzebnych do zapewnienia odpowiedniego środowiska psychoterapeutycznego. Określa on odpowiedzialność obu osób biorących w nim udział, a także tworzy podłoże do bezpiecznej przestrzeni do współpracy – aby pacjent w przyszłości faktycznie miał możliwość uzyskać korzyści z leczenia.
Co zawiera kontrakt terapeutyczny?
– częstotliwość spotkań ( raz w tygodniu lub częściej)
– terminy spotkań i sposób ich odwoływania
– sposób płatności za wizyty
– obowiązki po stronie pacjenta i terapeuty
– w jaki sposób informują o zakończeniu procesu terapeutycznego
– wskazania lub ich brak do konsultacji z innym specjalistą, np. psychiatrą
Jakie są funkcje?
– ustalenie podobnego rozumienia problemu
– opis jak wygląda relacja terapeutyczna
– określenie realnych celów w terapii
– ustalenie jaka jest odpowiedzialność pacjenta i terapeuty w procesie
– zapewnienie poczucia bezpieczeństwa pacjentowi, dzięki jasnym przejrzystym zasadom
– wskazanie potrzeby omówienia sytuacji odejścia od ram terapeutycznych i ich znaczenia, szczególnie w kontekście zgłaszanych trudności pacjenta
Podstawowe elementy: 
1. Po stronie pacjenta:
– systematyczna obecność i regulowanie opłat za terapię
– dzielenie się ( bez niepotrzebnego kontrolowania) swoimi myślami, a także emocjami swobodnie
– interakcja z terapeutą, dzielenie się myślami, będącymi refleksją na temat słów terapeuty i swoich
2. Po stronie terapeuty:
– obecność na sesjach według grafiku
– równomierna uwaga dla wnoszonego przez pacjenta materiału
– wykorzystanie wiedzy i doświadczenia, by pomóc pacjentowi zrozumieć siebie i głębsze aspekty trudności
– korzystanie z superwizji wg potrzeby
